Üçü de mühendis, üçü de başbakanlık yaptı. İki si aynı zamanda Cumhurbaşkanı da oldu. Üçü de aynı okuldan, İTÜ’den mezun. Biri inşaatçı, biri makineci, biri de elektrik mühendisi. 1941 yılında İTÜ’nün adı “Yüksek Mühendislik Okulu”. O zaman öğrenim süresi de altı yıl. 1943-44 yılında okul üniversiteye dönüştürülüyor, öğrenim süresi de beş yıla indiriliyor ve okulun adı da “İstanbul Teknik Üniversitesi” oluyor. O nedenle o yıl okula başlayanlar eski öğrencilere göre bir yıl eksik okuyor.
Süleyman Demirel önceleri makine bölümündeyken daha sonra daha yeni kurulan inşaat bölümüne geçiyor. Kendisi 1930’lu yıllarda okulu dahi bulunmayan Isparta'nın İslamköy’ünde doğmuştu. Babası Yahya Demirel. Aile varlıklı değil ama itibarlı geniş bir aile. Aile; kendi halindedir, dindardır, kimse ile bir alıp veremediği yoktur, tersine çevresindekilere elden geldiğince yardım eder. Sıkıntılı bir hayat hakim o yıllarda tüm Türkiye'ye ve tabi Demirellere de. Yatılı okullarda okuyarak 1941 yılında kurulan İTÜ’ye giren ilk 150 kişiden biri. Zaten kendisi üç şeyle övünürüm diyor; İTÜ'lü olmak, mühendis olmak ve DSİ’li olmak. Ona barajlar kralı diyenler çok haklılar. Çünkü o, ülkenin elektronik problemini başbakanken yaptırdığı barajlarla çözmüştü. Türkiye onun döneminde “Boğaz Köprüsü” ile tanışmıştı. Demirel İTÜ’de üçüncü sınıfta iken sosyalist Tan gazetesinin yerle bir edildiği eylemlere Özal kardeşlerle birlikte katılmıştı.
Demirel 1949’da yüksek mühendis diplomasını alır ve Elektrik İşleri Etüt İdaresi'nde (EİEİ) çalışmaya başlar. 31 yaşında Devlet Su İşleri’nin (DSİ) genel müdür koltuğuna oturur.
Mühendislik, onun için sadece bir meslek değildir, bir hayat görüşüdür. Her hadiseye bir mühendis gözlüğüyle bakar. “Ben mühendisim, benim işim yapmaktır… Ben yapmanın adamıyım.” diyor hep.
O yıllarda üniversite öğrencileri arasında namaz kılan fazla öğrenci yok. Tabi İTÜ’de de namaz kılan öğrencilerin sayısı oldukça az. Demirel, Erbakan ve Özal namaz kılanlardan. Demirel daha sakin, Özal camiye de gidiyor eğlencelere de katılıyor ama Erbakan eğlence yerlerine gitmiyor.
Turgut Özal, öğretmen bir anne ile bankacı bir babanın oğlu. 1974 yılında başlayıp 1980 yılında Türkiye'ye gelen (getirilen) Neo-liberalizmin dünyadaki üç sacayağından biri. O da İTÜ'lü olmayı oldukça önemsediğinden kurduğu partiye okulunda simgesi olan “Arı” motifini uygun görmüştü. Türkiye Finans konularıyla ve iletişimle onunla tanıştı. İkinci boğaz köprüsünü yaptırdı ve her şeyi ile milli ve yerli olan Atatürk barajını fonlar eliyle çok kısan bir sürede bitirdi.
İhtilale rağmen düşündüklerini siyasi hayatında realize etmeyi başaran Turgut Özal’ın ölümü üzerinde birçok çevre şüpheli sözler kullandılar.
Necmeddin Erbakan, Ağır Ceza Reisi olan, gelir durumu oldukça yüksek bir babanın oğlu. Yani önemli bir bürokrat çocuğu. Erbakan ilk, orta ve lise öğrenimini şehir merkezlerinde iyi bir eğitim görerek tamamladı. Demirel, Özal, Erbakan okuldan arkadaşlar. Erbakan’ın diğer bir arkadaşı da sonradan “Adil Düzen” projesini birlikte hazırladığı Süleyman Karagülle olmuştu.
Erbakan’ı asistan olarak üniversiteye, mason kimliği ile bilinen, İTÜ’nün eski rektörü Hikmet Binark tarafından alınmıştı. Binark ailesi Kenan Rifai dergahının müntesipleri. Üzeyir Garih de Erbakan'ın öğrencilerinden. Garih ailesi Yahudi kökenli ama Küçük Hüseyin Efendi dergahının bağlılarından. Erbakan üniversitede iken Gümüşhanevi dergahına gidiyor. İlk tanıdığı tekke şeyhi Kazanlı Abdulaziz Bekkine. Bekkine de Küçük Hüseyin Efendi’nin sohbetlerine katılmış biri. Üzeyir Garih-Necmeddin Erbakan yakınlığı buradan doğmuş olabilir.
Milli Görüş partileri olan MNP ile MSP’nin arkasında hep Gemüşhanevi-İskender Paşa cemaati vardı. Abdulaziz Bekkine’nin 1952 yılında vefatından sonra tekkenin aşına Mehmet Zait Kotku geçti. 1959-1979 yılları arasında İskender Paşa camii'nin imamlığını ve entelektüel bir topluluğa rehberlik yaptı. Kurulan MNP ve MSP’nin ilk teşvikçisi de odur.
İç ve dış borçlanmayı durduracak “Havuz Sistemi” ile bir ülke için oldukça önemli olan “denk bütçe” mottosu Erbakan’la topluma yerleşti. Yerel siyaseti basamak yaparak partisini iktidara taşıdı. Ancak 28 Şubat sonrasında sıkıntılı pozisyonlara sokularak yalnızlığa itildi. Bu konuda hem yakın çevresi hem de birtakım güçler elbirliği ile bu işi gerçekleştirdiler.
Yaşanan tecrübeler göstermiştir ki; Türkiye’de siyaset maalesef sadakatsizlik üzerine kurulmuş bir fenomendir.
Her türlü engellemelere rağmen üç lider de mücadeleyi asla bırakmadılar. Mühendis olmaları hasebiyle hep formüller aradılar. Siyaset de zaten bir matematik işlemidir. Olaylar doğru yorumlayıp rakamlar yerli yerine konursa netice alınır.
Üçü lider de Türkiye'yi önemli dar boğazlardan çıkarmış, sanayileşme ve kalkınma yolunda topluma rehberlik etmişlerdir. Üçüne de Allah rahmet etsin.