Bir bayan düşünün 1957 yılında doğduğu Türkistan’ın Yerkent vilayetinde babası Seyit Abdullah Veli Han Hoca Çin zindanlarında çile dolduruyordu.
Böyle bir ailenin gönlü vatan sevgisiyle yanıp tutuşan bu bayan 1949 yılında Çinliler tarafından istila edilen vatanlarından Doğu Türkistan’a göç etmek zorundu kaldı.
1961 senesinde Afganistan’a,
1965 senesinde de Türklük bağıyla sıkı sıkıya bağlı oldu Türk kardeşlerinin yaşadığı Türkiye’ye sığındı.
On bir kişilik ailesiyle 1966 yılında Hac münasebetiyle gittiği Arabistan’dan sekiz ay sonra yeniden “Ana yurdum” dediği Türkiye’ye döndü. Hamit Han Göktürk’le evlendi. Biri kız üçü erkek dört çocuk sahibi oldular.
Uzun yıllar bu mütevazı aile Kayseri’de yaşadı.
Uygur Türkçesinden Türkiye Türkçesine onlarca çeviri yaptı.
Yurt genelinde Konferanslar verdi, başta Hazar Şiir Akşamları olmak üzere pek çok yerde yapılan şiir etkinliklerine şair oyarak davet edildi.
Birkaç defa Elazığ’a geldi.
Gökbayrak Sevdası 1,
Gökbayrak sevdası 2,
Ben Türkistan Kızıyım,
Gökbayrağın Gözyaşları isimli şiir kitaplarının yazarıdır.
Doğu Türkistan Geleneksel Uygur mutfak kültürü isimli bir yemek kitabı ile şu anda elimde bulunan ve bu değerli Hanım Kardeşimin lütfedip bana gönderdiği “TANRI DAĞLARINDAN ERCİYESİN ETEKLERİNE” ADINI TAŞIYAN 466 SAYFA Göç Hikâyeleri kitabını yayınladı.
Bu eserlerin sahibi bu çilekeş bayan kardeşim NURALA GÖKTÜRK’TEN Başkası değildir.
Kendisiyle bir etkinlik için Manas Camiasıyla birlikte gittiğimiz Kayseri’de tanıştık.
O dur budur bir bacı- kardeş gibiyiz. Eşi değerli insan büyük fikir adamı Hamit Han’da bu kardeşliğimize üçüncü bir kardeşlik ilave etti.
Doğu Türkistan’la ilgili pek çok sayıda uluslararası yerel radyo ve TV programlarına katıldı.
Şiir ve makaleleri yüzlerce dergilerde yayınlandı, yayınlanmaya da devam ediyor.
Hep vatan dedi, hep vatanım dedi, hep hürriyet, hep istiklal dedi. Nurala Göktürk bunları söyleyince bizimde gönlümüzde yanan vatan ve millet sevdası arşa çıktı.
Vatan nedir, Hürriyet nedir, esaret ve işgal nedir bütün bunları bizler yaşamasak da ata babalarımız, dedelerimiz yaşadılar.
1915 senesinde Çanakkale’yi geçemeyen emperyalist güçler 13 Kasım 1918’de İngiliz, İtalyan, Fransız ve Yunun donanmasına ait 55 parça savaş gemisi İstanbul’u işgal ediyor.
İstanbul sokaklarında bu emperyalist güçlerin askerlerinin postal sesleri onların zafer çığlıkları kulakları tırmalıyor.
Kadınlarımıza kızlarımıza gündüz gözüyle sarkıntılık ediyorlar.
Gençlerimiz dövülüyor, iş yerleri yağmalanıyor.
İşte böyle bir zamanda odasında çalışan Mustafa Kemal dışarıyı gözleyen yaverinin ağladığını görüyor. Yaveri rıhtımda demirleyen işgal kuvvetleri donanmasını göstererek “Paşam geldiler” diyor.
Mustafa Kemal yerinden kalkıyor aynı pencereden aynı acı tabloyu görünce derinden bir ah çekiyor ve yaverine;
“Üzülme çocuk geldikleri gibi giderler” diyor hakikaten İstanbul’u işgal eden emperyalist güçlerin tamamı 06 Ekim 1923 de geldikleri gibi gidiyorlar.
Böylelikle Fatih Sultan Mehmet Han’ın 1953’de zapt ettiği İstanbul ikinci kez Mustafa Kemal Atatürk tarafından kurtarılıyor.
Ama yeryüzünde Yüce Rabbim’in bizlere bahşettiği Mustafa Kemal’den başka bir lider henüz doğmadığından dünya üzerindeki zulümler asla bitmiyor.
Milletler evlerinden, barklarından çoluk çocuklarından koparılarak sürgünlere, işkencelere maruz kalıyorlar.
İşte bu yüzden yıllardır Çin zulmü altında yaşayan Doğu Türkistanlı kardeşlerimizin dertlerini en iyi biz anlarız.
Nurala Göktürk’ün elimde bulunan Gökbayrağın Gözyaşı adlı şiir kitabını okuduğunuzda satırlarının gözyaşları ile yazıldığını göreceksiniz.
Bir insanın vatanının doğup büyüdüğü topraklardan zorla koparılması bence acıların en büyüdür.
Bütün bu duyguları anlayabilmek için Nurala Göktürk Hanım Kardeşimin söz konusu şiir kitabının 17. sayfasında yer alan TÜRKİSTAN’IN SİNESİNE başlıklı şiirine bir göz atalım.
Masum çığlıklar karışmış milletimin gür sesine,
Hüzün inmiş bir asırdır halkımın nur çehresine,
Tevhit kokar Türkistan’ım şehitliğin müjdesine,
Gürledi esti bir asır, kızıl Çin’in zulmü çoktan,
Hançer vurmuş kızıl düşman Türkistan’ın sinesine…
Çığlıklar ayyuka çıktı, niçin sessiz koca cihan?
Çelik perdeler çekilmiş her tarafı sanki zindan.
Pençe atmış ağlar örmüş hile ile kızıl düşman
Neden suskundur şu cihan Türkistan’ın çilesine
Hançer vurmuş vahşi düşman Anayurdun sinesine…
Her tarafı zulüm kokar, kamplarda analar, babalar,
Evlatların boynu bükük onulmaz kanayan yaralar.
Namus, iffet kirletilmiş aklanmaz kirdir karalar,
Dağlar taşlar ağlaştılar mazlum milletim sesine
Kızıl Çinli çöreklenmiş Türkistan’ın sinesine…
Tanrı Dağı, Pamir Dağı, Karanlık Dağ haykır artık!
Cennet yurdum evlatların sen bağrına çağır artık.
Bitsin elem, bitsin çile, yeter zifiri karanlık,
Ey Gökyüzü işit bizi ses ver mazlumlar sesine,
Rahmet insin Hak katından Türkistan’ın sinesi…
Uzayıp gidiyor gözleri nemlendiren, dudakları titreten bu muhteşem şiir.
Âmin diyoruz yüreğimizin derinliklerinden gelen bir sesle “Âmin” diyoruz.
“Yüce Rabbim bu ülkeye bir daha İstiklal Marşı yazdırmayı nasip etmesin” diyen cennetmekân Mehmet Akif Ersoy bakınız ne diyor?
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan şüheda.
Canı, cananı bütün varımı alsın da Hüda
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Vatan sen ne kadar mübareksin ki biz dağlarımıza taşlarımıza Mehmetçiğimizin kanayan tırnaklarıyla Önce vatan yazdık ÖNCE VATAN.
Söz konusu vatansa gerisi teferruattır demiş şair.
Rabbim hiç kimseyi, hiçbir milleti vatansız, bayraksız, ezansız bırakmasın.
Keşke yerimiz olsaydı da bütününü yayınlayabilseydik bu muhteşem şiirlerin.
Unutmayın Nurala Göktürk Hanım kardeşim zülüm ile abad olanın sonu berbattır.
Türkistan’ıma da bir güneş doğacaktır inşallah.
Çinlilerde geldikleri gibi gideceklerdir inşallah…