Yıllar önce duvarlarımız bitişik bir komşumuz, o komşumuzun da üç oğlu bir kızı vardı. Önce rahmetli babaları öldü. Birkaç sene sonra da anneleri, daha sonra evli barklı iki tane ağabeyleri…
Bir bacı bir kardeş kaldılar dar dünyada…
Düşe kalka büyüdüler...
Bir evleri vardı, dörde böldüler.
Kızla küçük kardeşi birlikte kaldılar.
Her ikisi de okuyamadı…
Abla kardeşine ablalık ve analık yapmak için gelin olmadı…
Yaşları ilerledi…
Oğlan kırkına kız, kırk beşine dayandı.
Çalıştılar, didindiler, yemediler, içmediler, giyinmediler…
Kız temizliğe gitti komşulara, oğlan zorda olsa asgari ücretle bir iş buldu kendisine. Senenin yarısında çalıştı, yarısında da boşta kaldı. Üç beş kuruş para kazandılar. Kazandıklarını babadan kalan parayla birleştirip başlarını sokacak bir yuvaları olsun diye yetmiş bin lirayı bir müteahhide verdiler.
***
Evleri olacaktı, başlarını sokabilecekleri, kimselerin “Evimizden çıkın” demeyeceği evleri bir evleri olacaktı…
Aradan seneler geçti evden de müteahhitten de ses, seda çıkmadı.
Müteahhitte gittiler bacı kardeş…”Evimiz ne oldu, ne zaman bitirecek, ne zaman bize teslim edeceksiniz?..” dediler.
“İflas ettim” dedi müteahhit…
Dünyaları başlarına yıkılmıştı iki gariblerin…
Oysa müteahhit iflas etmemişti…
Onun sadece insanlığı, sadece olmayan vicdanı iflas etmişti.
Müteahhit işini daha da büyütmek için, yeni yeni araçlar alabilmek için onlara “iflas ettim” demişti.
Umutları çalınmıştı, gelecekleri çalınmıştı yüzü gülmezlerin.
***
Mahkemeye verdiler müteahhidi…
Mahkemede müteahhit “İşim düzelince vereceğim bu yetimlerin parasını” dedi. Aradan yıllar geçti… Müteahhit yurt dışında bile iş almaya başladı. Ama görünürde işleri hala düzelmemişti. Çünkü üzerinde kayıtlı hiçbir şeyi yoktu. Kandırdığı, alın terlerini çaldığı insanlardan kurtulmak için öyle söylüyordu. Araçları, şantiyeleri bile ya damadının yâda kızının üzerineydi.
Mahkeme devam ediyordu...
***
Küçücük dünyaları yıkılsa da o gariplerin kırık hayatları devam ediyordu.
Kardeşine şimdilerde de kardeşinin iki çocuğuna hem analık hem de ablalık yapan abla ile kardeşi fakru zaruret içerisinde bir hayat sürüyorlardı.
Kiracıydılar bu dünyada…
Ölünceye kadarda kiracı kalacaklardı. Zar zor veriyorlardı kiralarını…
Evlerine bir tike et, bir kilo turfanda meyve giriyor mu, girmiyor mu onu bilmiyorum ama…
Abla hala temizliğe gidiyor komşulara...
merdivenleri siliyor, evleri temizliyor, Keşke insanların alın terini, onların umutlarını çalan namussuzların vicdanlarını temizleyebilseydi…
Keşke onlarında üzerlerindeki lekeleri de silebilseydi,
Keşke zor da olsa o ahlaksızlara, ahlak ve fazileti öğretebilse, dahası yerin altında bir yerin daha olduğunu, bu gibi şerefsizlere anlatabilseydi…
***
Komşunun bağında, komşunun haberi olmadan bir salkım üzüm almayı haram kılan yüce dinimiz acaba bu gibi din iman adını ağızlarından düşürmeyen, bu özellikleri ile de insanları kandıran, onların emeklerini ve alın terini çalan tiyniyetsizlerin götürdükleri yanlarına kalacak mıdır?...
Acaba oradaki mahkeme onların yalancı şahitlerine, yasaların yetersizliğine, bu dünyada yaptıkları hileyi şerlerine kanacak mıdır?....
Elbette ki kanmayacaktır.
O iki yetim!...
O kirli libas içerisindeki o kirli adamın, o kirli yakasına yapıştığında ne oğlu, kızı, ne şantiyelerindeki araç gereçleri, ne de lüks villaları onu kurtaramayacaktır.
Onların bu dünyada yetim öksüz hakkı demeden, kul hakkı gözetmeden, helâlı, haramı bilmeden edindikleri kirli servetleri hak dünyada yılan olup boğazlarına dolanacaktır.
Ben buna inanıyor, iman ediyorum.
***
Not: Bu yazılanlar bir hayal ürünü olmayıp, tümüyle gerçektir sevgili okurlarım daha neler var neler.
Yazarsak birilerinin nasırına basmış gibi olacağız ama olsun yazmaya devam. Meydanı arsızlara hırsızlara namussuzlara bırakmayacağız söz.
*///*