Ben futboldan hiç mi hiç anlamam.
Ama seyrederken haz alır, gerek tuttuğum takımın ve gerekse milli takımımızın başarıları ile de çok mutlu olurum.
Bir zamanlar bu ülkede toprak sahalarda top koşturan değerlerimiz vardı.
Lefteri’miz, Ogün’ümüz, kral Metin’imiz vardı.
Hele bir Can’ımız vardı ki Can Bartu.
Şenol Birol denilince arkasında “GOOOL” diye bir ses duyardık.
Ağları delen bombacı Hami’miz, Abdullah’ımız Sarı Fırtına lakaplı Metin Tekin’imiz vardı.
Şeytan Rıdvan’ımız, gol krallığını kimselere kaptırmayan Tanju Çolak’ımız ve daha nicelerimiz vardı.
Bunlar Türk sporunun temel taşlarıydı. Binlerce futbolcu yetiştirmişlerdi.
Şimdilere bakıyorum.
Spiker bir takımın sahaya sürülen futbolcularını sayıyor on bir futbolcudan altısı yedisi yabancı.
Bunlara kucak dolusu paralar ödüyor, Ne yazık ki karşılığını da alamıyoruz.
Yabancılar para için bizimkiler formaları için oynarlardı.
Toprak sahadan muhteşem çim sahalara sahip olduk ama futbolda beklediğimiz başarıyı elde edemedik.
Yabancı futbolcu yerine alt yapımızda Türk futbolcuları yetiştirsek bunlar en azından yabancılardan daha fazla formalarını ıslatır, daha fazla sahalarda ter dökerlerdi.
Yabancı hayranlığı her alanda olduğu gibi futbolumuzda da bize acı bir reçete sunmaya devam ediyor.
BİR ZAMANLAR ELAZIĞSPOR
Mustafa Doğan kardeşimin mutlaka temin etmenizi önerdiğim Elazığ sporuna ışık tutacak ansiklopedi niteliğindeki bir eseri olan “Dünden Bugüne Futbolcularımız” isimli eserinde Elazığspor forması altında bu takımı süper lige yükselen isimleri gördüğümüzde bu sporcuların okul bahçelerinde boş tarlalarda yetişip de harikalar yarattığını görmemiz mümkündür.
Elazığspor forması altında harikalar yaratan bazı futbolcuları saymakta yarar var bunlar.
Naşit, Mehmet, Ahmet, Nevzat, Hamit, mahalle arkadaşım olan Macit, canciğer kardeşim rahmetli Ruhi Bilen, komşumuz Lillo lakaplı Metin, Ahmet Gülmez, Çetin, İlhan, Hıdır Bilek, M. Zeki Ertegün, Önder, Hacı Cahit ve Mehmet Ekşi gibi burada isimlerini zikredemediğim o değerli sporcularımız boş buldukları tarlalarda futbol oynayarak yetiştiler.
Şimdilere bakıyorum muhteşem bir stat, muhteşem bir çim saha ve üçüncü ligden düşmediğine sevinen bir Elazığspor.
Nereden nereye…
MUSİKİMİZ
Tesadüfen “Aileler yarışıyor” diye bir yarışma izledim.
Sunucu kızımız “Bıkmadan usanmadan her zaman dinleyeceğiniz bir şarkıcı söyleyiniz” diyor
Beş tane yarışması Tarkan’ı, Sezen Aksu’yu, Yıldız Tilbe’yi ve Gülşen’in isimleri söylüyorlar.
Söylemesine söylesinler de neden Türk Sanat ve Türk Halk Musikisinin duayenlerinden;
Zeki Müren, Ziya Taşkent, Müzeyyen Senar, Müzeyyen Yıldızdoğan, Mustafa Sağyaşar, Yaşar Özel, Muazzez Abacı, Emel Sayın, Suat Sayın, Neşe Can, Neşe Karaböcek, Sevim Tanürek, Sevim Deran, Sevim Tuna, Behiye Aksoy, Müşerref Akay, Seçil Heper, Hamiyet Yüceses, Nesrin Sipahi, Nurten Demirkol, Bircan Pullukçuoğlu, Mediha Demirkıran, Nermin Demirçay, Perihan Altındağ Sözeri, Gönül Yazar, Gönül Söyler,
Semahat Özdenses, Ela Altın, Serap Kuzey, Serap Mutlu Akbulut ve…
Türk Halk Müziğinin Profesörü Can Etili ve nice gönüllerde taht kuran sanatçıların isimleri hiç geçmiyor.
Neden kimse Saniye Can’ı, Nezahat Bayram’ı, Aliye Akkılıç’ı, Ahmet Sezgin’i, Nurettin Dadaloğlu’nu, Nurettin Çamlıdağ’ı, Belkıs Akkale’yi tanımıyor.
Neden Hayal Has, Hülya Süer, Hülya Sözer, Güler Duman, Güler Işık, Yıldız Tezcan, Nuri Sesigüzel gibi dönemlerine damga vuran starlarımızın ismi geçmiyor?
Bunlar unutuldu mu?
Unutulduysa neden unutuldu?
Biz bu kadar mı vefasız bir toplumuz? Bu kadar vefasızlık niye?
Üzüldüğüm nokta Türk Sanat ve Türk Halk müziğinin ehil ellerden çıkıp baldır bacak sanatçılarının eline düşmesidir.
Seyircisine saygısından ötürü arkasını dönmeyen Zeki Müren’den kıçındaki döğmeleri seyircisine göstermek için fır dolanan sanatçılara geldik.
Sahnede hoplayan, zıplayan kendi ekseninde ha bire dönen sanatçılara geldik.
Bir sanatçı magazine, siyasete bulaştıkça kirlenir.
Bir sanatçı sesinin güzelliğinden, ruh güzelliğinden önce yüz güzelliği ile ünlenirse ünü birkaç sene sonra sönüp gider.
O yüzden siyaset ve siyasetçilerle hemhal olan sanatçıları saymaya bile gerek görmüyorum.
Sporumuzda olduğu gibi musikimizde de “Nereden nereye... ”